غدیر یزدانی

غدیر یزدانی

نوشته: عباس محمدی
غدیر … غدیرِ قَدَر
(آغاز:۱ تیر۱۳۳۸- پرواز۱۹بهمن ۱۳۸۰)
غدیر یزدانی کو‌ه‌نوردی را به صورت تفننی از نوجوانی آغاز کرد او برای نخستین بار در سال ۱۳۵۰ به قله‌های کلک‌چال و توچال صعود کرد، و دو سال بعد همین کار را در زمستان انجام داد. در سال ۱۳۵۴ نخستین صعود خود را به دماوند انجام دادو پس از آن با جدیت به شکلی مستمر کوه‌نوردی را ادامه داد و تقریباً تمام کوهستان‌های کشور را به این منظور زیر پا نهاد. او چند سال با گروه کوه‌نوردی شکوه، و از سال ۱۳۷۰ با گروه کوه‌نوردان آرش فعالیت می‌کرد.
بعضی از کارهای نوی او عبارتند از:
• صعود سرعتی دیواره بیستون از مسیرهای عقاب‌ها و جان‌پناه‌ها؛ اردیبهشت ۱۳۶۴
• گشایش مسیر نو روی دیواره‌ها پل خواب (مسیر روجا)؛ شهریور ۱۳۶۴
• صعودتکی دیواره‌ی بیستون از مسیر جان‌پناه‌ها؛ خرداد ۱۳۶۵
• گشایش مسیر نو روی دیواره‌ی بیستون (مسیر منصور)؛‌ شهریور ۱۳۶۵
• پیمایش خط‌الرأس جوپار در زمستان ۱۳۶۵
• گشایش مسیر نو روی دیواره‌ی پل خواب (مسیر آگر)؛ فروردین۱۳۶۶
• گشایش مسیر نو ریو دیواره‌ی علم کوه (مسیر شکوه)؛‌ شهریور ۱۳۶۶
• مسیر نو روی دیواره‌ی بیستون (مسیر لول سخت)؛ بهار ۱۳۶۸
• تلاش برای صعود زمستانی دیواره‌ی علم‌کوه و گشایش مسیر مستقیم یخچال پای دیواره در زمستان؛ بهمن ۱۳۶۸
• صعود سریع مسیر فرانسوی‌ها روی دیواره‌های علم‌کوه (در ۴۸ ساعت از رودبارک تاقله و به روبارک)؛ ۱۳۶۹
• تلاش برای صعود زمستانی دیواره‌های علم‌کوه؛ زمستان ۱۳۶۹
• گشایش مسیر نو روی دیواره‌ی آزادکوه در یک روز؛ خرداد ۱۳۷۰
• گشایش مسیر (نیمه‌کاره) روی دیواره علم‌کوه (سمت چپ کلاهک بزرگ لهستانی‌ها)؛ تیرماه ۱۳۷۰
• نخستین پیمایش سبکبار غار پراو؛‌ شهریور ۱۳۷۲
• بازگشایی مسیر ۱۳۵۲ لهستانی‌ها (از تراورسه‌ی فرانسوی‌ها به بالا)؛در تابستان ۱۳۷۳
• صعود مسیرهاری روست روی دیواره علم کوه ظرف یک ساعت و۴۵ دقیقه تابستان ۱۳۷۳
• گشایش مسیر در سمت چپ مسیر ۱۳۴۸ لهستانی‌ها؛ شهریور ۱۳۷۵ (نیمه‌کاره بعلت کمک‌رسانی در حمل جسد مرحوم کامران سلیمانی)
• شناسایی و پیمایش غار چاه‌الیاس در لاریجان؛ مهرماه ۱۳۷۵
• شرکت در چند مرحله از صعود «امدادی» خط‌الرأس دماوند ـ علم‌کوه؛ زمستان ۱۳۷۵
• صعود یک روزه‌ی دیواره‌ی یوکان سان در کره جنوبی؛ تابستان ۱۳۷۶
• صعود قله‌های رکسفورد، خط‌الرأس جیش‌پیک، گری بالدی پیک، پانوراما پیک، کَسِل تاور، لیدی پیک، ماندی پیک، ولچ پیک، وادینگتون، مانت ماس، جافری، وج پیک، …
• صعود تکی دیواره‌ی ۶۳۰ متری سکوامیش، صعود دیواره‌ی عظیم سله‌سی (۱۳۵۰-Slesse: متر) در آمریکای شمالی؛۷۷۱۳ و ۱۳۷۸ (بیشتر از صعودها احتمالاً نخستین بار توسط یک ایرانی انجام می‌شدند)
• نخستین صعود ایرانی قله‌ی بسیار دشوار مونت‌لوگان (۶۰۵۰ متر، در مرز آلاسکا و× کانادا که ارتفاع صعود آن از پای کوه ۵۸۰۰متر ـ بیش از ارتفاع صعود اورست از بارگاه اصلی ـ است)؛ اردیبهشت و خرداد۸۱۳۷

غدیر کوه‌نوردی خودساخته از جنوبی‌ترین نقطه تهران بود که تمامی کارهای کوه‌نوردی‌اش را با اتکاء به درآمد اندک خود و در نهایت سادگی به انجام رساند. او در مدت سه سالی که در خارج از کشور زندگی ‌کرد، باز هم در شرایط سخت مهاجرت، کوه‌نوردی را کنار نگذاشت و حتی با استعداد و پشتکاری که داشت، سطح کار خود را بلاتر برد. رفتار او اگرچه گاه تند می‌نمود (و این از صداقت‌اش بود)، اما قلبی داشت که پر از مهر به هم‌نوعان و به کوه و طبیعت بود؛ از خارج از کشور، مرتباً برای هم‌‌نوردان‌اش پیام می‌فرستاد و در اجرای شاهکارش (صعود مونت‌لوگان) پرچم ایران را همراه داشت و عکس آن را برایمان فرستاد.

از اواخر سال ۷۹، درد جان‌سوز یک بیماری دشوار در تنش ریشه دواند؛ اما هیچ‌گاه خود را درمانده و تسلیم نشان نداد، و روح بلندش همان بود که؛ پُرشور و سرشار از زندگی. چه برنامه‌هایی (و این بار سبک) که پس از اظهار پزشکان کانادایی به لاعلاج بودن درد او، و بازگشتش به ایران، با او نداشتیم. و او همچنان پُرروحیه و گردن فراز بود؛ لبخندش را در جستن تولد تنها فرزنداش ـ ده روزی پیش از مرگ ـ به یاد می‌آورم؛ بر سر سفره برای خود به اندازه‌ی دیگران غذا کشیده بود (تا شاید همه راحت باشند) اما در آخر فقط ذره‌ای خورده بود. عفریت مرگ جمسش را آب کرده بود،صدایش را قطع کرده بود، و قدرت خوردن را از او گرفته بود. آن پاها و بازوان پُرتوان، تکیده شده بود، اما او مرگ را به سخره گرفت بود و بر زندگی لبخند می‌زد. یاد غدیر برای همیشه در دل ما و همه‌ی کوه‌نوردان ایرانی باقی خواهد ماند.
«فرصت کوتاه بود و سفر جان کاه / اما او یگانه بود و هیچ کم نداشت»